اولین شعر برای سرزمین جدید

حواسم نیست به چیزهایی که اتفاق می افتد

آن پرنده

که لحظه ای پیش

بر نوک پاهایش می رقصید

شعر تازه ی من بود

آن شاخه ای

که زیر بار شکوفه ها آه می کشید

قصه ای بود

که هنوز ننوشته بودم

 

 

می خواستم حرف بزنم

اما باد

صدایم را با خودش برد

می خواستم زبان گلدان ها را یاد بگیرم

زبان خاک را شناختم

 

 

گوزنی هستم

که می خواهد خودش را به نزدیکترین شکارچی برساند

گاهی هم مرگ

حرف های بهتری دارد